SCG-51 B/90, które przeznaczone są do wyrobisk ścianowych w pokładach grubości powyżej 1,25 m w normalnych warunkach stropowych długości tej stropnicy wynoszą 800, 1000, 1200 i 1250 mm
SCG-51 C/90 – używane w tych samych warunkach co poprzednia i również w tych samych wielkościach, SCG-51 D/110 – które mają zastosowanie w grubych pokładach oraz ciężkich warunkach stropowych mają one długości 1200, 1250, 1400, 1500 i 1600 mm i SCG-T62/80.
Stropnicę SCG-51 B/90 przedstawiono na rys. 8.63. Zbudowana jest z belki J o przekroju dwuteowym wysokości 90 mm, strzemiona 2 wraz z klinem 3, które służą do usztywnienia stropnic. Stropnica zakończona jest sworzniem 6, który zakłada się do otworu wykonanego na końcu drugiej dopinanej stropnicy osiąga się przez to przegubowe połączenie dwóch sąsiednich stropnic w jednej linii obudowy.
W miejscu, w którym stropnica będzie podparta stojakiem, znajduje się wzmocnienie płaskownikami bocznymi 4 i płytkami bocznymi 5. Po założeniu sworznia do otworu następnej stropnicy zasuwa się zasuwkę 8, którą mocuje blaszka 7. Zasuwka zabezpiecza zabudowane stropnice przed zsunięciem się na bok. Koniec stropnicy, w której wykonany jest otwór, wzmocniony jest nakładkami 9, wykonanymi z blachy, a zabezpieczającymi otwór przed rozerwaniem.
Oprócz wymienionych stropnic członowych o profilu dwuteowym typu SCG, stosowane są stropnice członowe typu SC-56 B i SC-56 C o profilu skrzynkowym i o złączach sworzniowo-klino- wych. Do zasadniczych zalet obudowy członowej zalicza się
– proste wykonanie,
– natychmiastowe zabezpieczenie stropu po jego odsłonięciu,
– możliwość przesuwania przenośnika w całości,
– możliwość uzyskania w wyrobisku ścianowym ociosu wolnego od stojaków, co stanowi punkt wyjścia dla mechanizacji wybierania,
– łatwe rabowanie obudowy
Ściana obudowana stropnicami członowymi
Ścianę obudowaną stropnicami członowymi przedstawiono na rys. 8.64. Obudowa stropnicami członowymi. Obudowa stropnicami członowymi jest obecnie powszechnie stosowana w wyrobiskach ścianowych prowadzonych przede wszystkim z zawałem stropu, z podsadzką suchą lub częściową. Stosując odpowiednie zabezpieczenie przestrzeni przeznaczonej do podsadzania – stosuje się również obudowę stropnicami członowymi w wyrobiskach ścianowych z podsadzką hydrauliczną. W zależności od warunków geologicznych i potrzeb stosuje się obudowę stropnicami członowymi:
– w linię,
– w trójkąt,
– w zakos.
Obudowa stropnicami członowymi w Unię charakteryzuje się tym, że końce stropnic zarówno od strony czoła wyrobiska ścianowego, jak i zrobów układają się w linię, a głębokość zabioru równa jest długości stropnicy.
Obudowa stropnicami w linię znana jest w dwu odmianach: ze stropnicami członowymi bezwysięgnikowymi i wysięgnikor: wymi. Sposób obudowy stropnicami bezwysięgnikowymi (rys. 8.65a) polega na tym, że po wykonaniu przesunięcia się wyrobiska ścianowego do przodu czyli po wykonaniu zabioru, podwiesza się stropnicę, pod którą od razu zabudowuje się stojaki. Tak więc pierwszy szereg stojaków usytuowany jest między przenośni- .kiem, a czołem wyrobiska ścianowego. Uniemożliwia to przekładkę przenośnika w całości co technicznie jest mniej korzystne.
Obudowa stropnicami wysięgnikowym-i (rys. 8.65b) charakteryzuje się tym, że po. wykonaniu zabioru równego długości stropnicy, strop w nowym polu zabezpiecza się do linii obudowy stropnicami dopinanymi, które łączy się ze stropnicami podpartymi stojakami za pomocą złącza stropnicowego. Postawienie stojaka następuje dopiero po odstawieniu urobku i przesunięciu przenośnika w całości do nowego pola. Po postawieniu stojaka pod stropnicą wysięgnikową usuwa się złącze stropnicowe.
Leave a reply