Wymienione własności skał mają wpływ tak na bezpieczeństwo pracy i urabialność węgla, jak i na utrzymanie wyrobisk i sposób obudowy. Ponieważ oderwanie brył od calizny wzdłuż płaszczyzn ulawicenia i łupności wymaga najmniejszego wysiłku i najmniejszego zużycia materiałów wybuchowych, wobec tego należy dążyć, by wyrobisko w skałach ograniczone było tymi płaszczyznami. Kierunek prowadzenia wyrobiska powinien być równoległy do płaszczyzn ulawicenia, a prostopadły do jednego z głównych kierunków łupności. Prowadzenie wyrobisk w kierunku poprzecznym do ulawicenia, wskutek przecinania ławic, pociąga za sobą większe zużycie materiałów wybuchowych.
Łupność odgrywa znaczną rolę przy eksploatacji złóż. Urabianie węgla w ścianie jest' „3uzoIatwiejsze wtedy, gdy czoło ściany jest usytuowane równolegle do jednego z kierunku łupności (rys. 6.2a) aniżeli wtedy, gdy usytuowanie, jest skośne (rys. 6.25) lub prostopadłe (rys. 6.2c).
Prowadzenie przodku równolegle do płaszczyzn łupności powoduje, że zamknięte w głębi calizny płaszczyzny łupności otwierają się w pobliżu czoła przodku wskutek prowadzonych robót górniczych. Usytuowanie frontu robót równolegle do przebiegu płaszczyzn łupności pozwoliłoby na łatwe urabianie, jednak mogłoby spowodować równocześnie pękanie i obrywanie się stropu wzdłuż otwierających się w nim płaszczyzn łupności. Z tego właśnie względu, mając na uwadze bezpieczeństwo załogi, front robót odchyla się od płaszczyzn łupności o około 15°.
Prowadzenie urabiania w kierunku nachylenia łupności jest korzystne i wskazane w pokładach cienkich i średniej grubości, jest natomiast niekorzystne w pokładach grubych, gdyż po podebraniu pokładu od dołu mogą się górne jego części łatwo obsunąć i spowodować wypadek. Z tego względu w pokładach grubych o mocnym stropie korzystniej jest prowadzić wybieranie w przeciwnym kierunku wówczas w stosunku do czoła przodku fupność.-hgdzie wisząca (rys, 6.3b). Ten sam bowiem, co poprzednio, nacisk stropu zaklinowuje węgiel w pokładzie. Skrajne pasma węgla są odprężone, czyli zwolnione spod ciśnienia, wskutek czego węgiel źle odchodzi, a poza tym pasma te mogą się pod własnym ciężarem przewalić do wyrobiska. Dalsze pasma węgla w pokładzie są już pod ciśnieniem, ale nacisk nie sprzyja urabianiu, gdyż prze ku caliźnie i powoduje zakleszczenie się narzędzi do urabiania do chwili, kiedy pasmo podetnie się górą. Wtedy węgiel będzie w tym paśmie odprężony. Węgiel odprężony, trudniej urabialny nazywa się węglem martwym.
Leave a reply