Przy głębieniu szybów tym sposobem wiercono wpierw w osi przyszłego szybu otwór o średnicy do 2,5 m. Następnie otwór ten poszerzono do właściwej średnicy szybu. Czynność tę wykonywano za pomocą specjalnego świdra.
Urządzenie do udarowego wiercenia szybu składa się ze świdra w kształcie ramy, na której osadzone są zęby urabiające skałę, z żerdzi, najczęściej sosnowych, na których zawieszony jest świder, urządzenia wprawiającego świder w ruch (balansu), kołowrotu do wyciągania przyrządu wiertniczego oraz z wieży wyciągowej. Sposób ten stosowano w skałach zwięzłych oraz silnie wodonośnych.
Po wywierceniu szybu na głębokość 10 do 12 m, oczyszcza się dno szybu ze zwiercin przy użyciu chwytaków lub specjalnych łyżek i przystępuje się do zakładania obudowy. Najczęściej stosuje się obudowę ze stalowych tubingów. Wznoszenie obudowy tubingowej przeprowadza się przy użyciu specjalnego urządzenia umożliwiającego stopniowe wypieranie wody i odpompowywanie jej. Niekiedy stosuje się również obudowę betonową.
Udarowy sposób wiercenia szybów zapewnia lepszą pionowość szybu aniżeli wiercenie obrotowe. Jednakże, wobec bardzo niskich postępów głębienia, wynoszących 2 do 4 m gotowego szybu w miesiącu, sposób ten obecnie nie jest stosowany.
Leave a reply