Zaletą metody kesonowej jest możność wybierania skały i wykonywania obudowy równocześnie, bez przerw. Wadami tej metody są: możliwość skrzywienia obudowy, niebezpieczeństwo zaklinowania się kesonu w skałach lub przedarcia się skał ciekłych przy spadku ciśnienia w komorze roboczej, jak również duże zużycie powietrza sprężonego. Główną jednak wadą tej metody jest złe oddziaływanie ciśnienia powietrza sprężonego na zdrowie ludzi. Maksymalne ciśnienie, przy którym możliwa jest praca w kesonie bez szkody dla zdrowia, wynosi 0,3 do 0,35 MPa.
Warunek ten ogranicza stosowalność tej metody do określonej głębokości, tj. do około 35 m, gdyż ciśnienie 0,35 MPa równoważy słup wody o tej wysokości. Metodę tę można zatem stosować w słabych skałach wodonośnych grubości 8 do 36 m (licząc od powierzchni ziemi). Jeżeli wody gruntowe występują dopiero na głębokości 6 do 7 m od powierzchni, to grubość ta może się zwiększyć od 14 do 43 m.
Podobnie jak przy obudowie opuszczanej dużą przeszkodę przy kesonowej metodzie zgłębiania szybów stanowi występowanie w słabych wodonośnych skałach głazów polodowcowych. Między innymi z tego względu metoda ta nie znalazła w okresie powojennym zastosowania do głębienia szybów dla kopalń węgla i rud. ,
Leave a reply