Wiercenie żerdziowe. W polskim górnictwie naftowym stosowano wiercenia żerdziowe nazywane metodą kanadyjską. Mały postęp powodowany dużymi stratami czasu zużywanego na opuszczenie i wyciąganie przewodu wiertniczego spowodował wyparcie tej metody przez metodę linową.
Wiercenie udarowe płuczkowe. Wiercenie udarowe płuczkowe odbywa się na sztywnym przewodzie bez nożyc. Żerdzie przy tym wierceniu są rurowe, a obciążnik i świder mają wewnątrz kanały do przepuszczenia płuczki. Pompa ustawiona na powierzchni wtłacza wodę na spód otworu, skąd zabierając okruchy skalne wypływa na powierzchnię. W porównaniu z wierceniem żerdziowym uzyskuje się tu większy postęp wiercenia, gdyż odpada usuwanie zwiercin łyżką, a wyciąganie i opuszczanie przewodu wiertniczego odbywa się jedynie dla wymiany świdra.
Wiercenie linowe (pensylwańskie). Wiercenie linowe polega na tym, że świder wraz z obciążnikiem i nożycami zawieszony jest na elastycznej linie stalowej. W odróżnieniu od wierceń z przewodem sztywnym, wymagającym ręcznego obracania świdra o pewien kąt, przy wierceniu linowym obrót świdra dokonuje się samoczynnie wskutek rozkręcania się liny wiertniczej pod wpływem obciążenia. W tym celu umieszcza się pomiędzy przyrządem a liną specjalny łącznik, zwany pasterką. Otwory oczyszcza się ze zwiercin za pomocą łyżek. Próbki wiertnicze, otrzymywane za pomocą łyżki są pokruszone na drobne okruchy skalne. .
Najlepszymi próbkami przewierconych skał są rdzenie wiertnicze. Również przy wierceniach udarowych używa się specjalnie skonstruowanych przyrządów, tzw. rdzeniówek, pozwalających na uzyskiwanie rdzeni.
Leave a reply