Zaprawy są to mieszaniny wapna, cementu lub wapna i cementu oraz piasku i wody. Najczęściej stosowane zaprawy w górnictwie dzieli się zgodnie z polskimixnormami na: wapienne, ce- mentowo-wapienne i cementowe.
Zaprawę wapienną otrzymuje się przez dodanie do wapna gaszonego 1 do 4 części w stosunku objętościowym piasku oraz wody. Zaprawa wapienna ma małą wytrzymałość na ściskanie 1,2 do 1,6 MPa i dlatego, pomimo że jest tania, na dole jest mało stosowana. Ponadto wiąże ona tylko w suchych miejscach. Najczęściej znajduje ona zastosowanie do uszczelniania tam i ociosów (tzw. rapowanie).
Zaprawa cementowo-wapienna ma większą wytrzymałość niż zaprawa wapienna. Stosunek ciasta wapiennego, piasku i cementu może być różny w zależności od wymaganej wodoszczelności oraz szybkości wiązania.
Beton. Beton uzyskuje się przez wymieszanie cementu, kruszywa i wody. Cement produkowany jest w kilku odmianach:
– cement portlandzki zwykły marki 250 można go stosować do wszystkich konstrukcji betonowych najczęściej stosowany jest do obudowy wyrobisk w warunkach normalnych
– cement portlandzki pośredni marki 350 do 400 cement ten znajduje zastosowanie do obudowy szybów i chodników o znacznym ciśnieniu górotworu
– cement hutniczy 250 cement ten można stosować w temperaturach wyższych od +5°C ponieważ jest odporny na działanie kwasów, znajduje zastosowanie do obudowy wyrobisk, w których występują kwaśne wody.
Oprócz wymienionych cementów najczęściej używanych w górnictwie, stosowane są jeszcze specjalne gatunki cementu, np. cement glinowy. Jest on jednak drogi i dlatego rzadko używany. Wiąże on w niższych temperaturach, aniżeli normalny cement, charakteryzuje się dużą wytrzymałością oraz odpornością na działanie kwasów i wpływów atmosferycznych. .
Cement należy przechowywać w suchych miejscach i układać na deskach. Cement stwardniały nie nadaje się do użytku. Kruszywa używane do wyrobu betonu dzieli się pod względem pochodzenia na kruszywa mineralne naturalne i kruszywa sztuczne.
Leave a reply