Obudowę skrzyżowania dwustronnego wykonuje się podobnie jak na rys. 8.15 z tym zastrzeżeniem, że po obu stronach zakłada się po dwa podciągi di’ewniane lub stalowe. W skrzyżowaniach, które mają istnieć dłuższy czas najlepiej jest naroża omurować i założyć pociągi z dwuteowników lub szyn, jak to pokazano na rys. 8.16.
Obudowa odgałęzień pod kątem ostrym musi być wykonana szczególnie śtararTnie ponieważ należy liczyć się z tym, że na- róże może zostać rozgniecione. Przy wykonywaniu wyrobiska odgałęziającego się postępuje się następująco: pod istniejące stropnice wyrobiska wyjściowego (rys. 8.17) zabudowuje się podciąg 1, usuwając następnie stojaki spod stropnic. Odgałęzienie wyrobiska rozpoczyna się od naroża 2. Równocześnie z postępem wyrobiska zabudowuje się stropnice 3, prostopadle do osi nowego wyrobiska, które z jednej strony opierają się na podciągu, a od strony ociosu zewnętrznego na stojakach. Gdy w wyrobisku zabudowana zostanie stropnica 5, podparta z obu stron stojakami, wówczas pod stropnice obejmujące skrzyżowanie, a opierające się o podciąg, zakłada się dodatkowy podciąg 4, którego zadaniem jest przejęcie obciążeń stropu w miejscu skrzyżowania.
Praktyczniej jest w takich odgałęzieniach stosować obudowę długimi stropnicami obejmującymi obydwa wyrobiska, które są wzmocnione skośnymi podciągami (rys. 8.18).
Obudowa rozwidlenia. wyrobisk korytarzowych wykonana jest jako przedłużenie wyrobiska zasadniczego. Od miejsca rozwidlenia następuje zwiększenie wymiarów wyrobiska (rys. 8.19a) przy równoczesnym zabudowywaniu dłuższych stropnic. Gdy kąt roz- wudlenia jest większy od 45° (rys. 8.19b), wówczas ostatnią strop- nicę 1 w wyrobisku zasadniczym oraz pierwsze stropnice 2″ w wyrobiskach rozwidlonych traktuje się jako podciągi, na których zabudowuje się wachlarzowato krótkie stropnice 3. Naroże 4 musi być wzmocnione stojakami lub usunięte i zastąpione stosem.
Uyodatnienie obudowy wyrobisk korytarzowych. Z rozdziału' o mechanice górotworu wiadomoTże_skały otaczające wyrobisko wskutek odprężenia się dążą do wypełnienia wyrobisk wywierając nacisk na obudowę. Im bardziej przez zastosowanie odpowiedniej obudowy górotwór może się odkształcić, tym ciśnienie na obudowę będzie mniejsze. Dla ochrony obudowy przed zniszczeniem, w celu zwiększenia podatności stojaków drewnianych, stosuje się często ich zacinanie, tzw. zaciosanie. zależnie od kierunku występujących ciśnień. Gdy stojak narażony jest tylko na ciśnienie pionowe, wówczas zaciosuje się ze wszystkich stron koniec stojaka, aby średnica końca po zaciosaniu wynosiła 5 cm. Długość zaciosania powinna być trzy do cztery razy większa od średnicy stojaka (rys. 8.20a). W przypadku obciążania stojaka następuje rozgniatanie i rozszczepianie jego końca, wskutek czego zmniejsza się długość stojaka i zwiększa się jego podporność. Jak wykazały badania, stojaki zaciosane wytrzymują ciśnienie czterokrotnie dłużej niż stojaki niezaciosane. Gdy stojak, oprócz ciśnienia pionowego narażony jest na ciśnienie boczne, wtedy zacina się dolny koniec stojaka z przeciwległych stron (rys. 8.205). Wysokość zacięcia powinna być 1,5 do 2 razy większa od średnicy stojaka.
Leave a reply