Do obliczenia objętości złóż nieforemnych stosuje się dlatego inne sposoby, oparte na zasadzie przekształcania nieregularnych form kopalin złóż użytecznych w równoobjętościowe regularne formy, nie nastręczając trudności przy obliczaniu ich objętości. Należy tu m.in.:
– metoda średniej arytmetycznej, polegająca na przekształceniu nieforemnego złoża w foremne, tj. w graniastosłup zbudowany na konturze pola obliczeniowego o wysokości równej średniej arytmetycznej (rys. 4.3)
– metoda bloków geologicznych, w której złoże nieforemne dżieTTsIę na tzw. blokigeologiczne, np. między uskokami, których objętość oblicza się metodą średniej arytmetycznej
– metoda wielokątów, zwana też metodą wieloboków, polega ona na Tym/ że wokół danego punktu poszukiwań (odwiertu) wydziela się taką powierzchnię (wielobok), której punkty leżą zawsze bliżej rozważanego miejsca odwiertu niż jakiegokolwiek innego (rys. 4.4) konstrukcję tego wie- loboku przeprowadza się następująco: jeden wybrany punkt (np. 1 na rys. 4.4a) (otwór wiertniczy) łączy się z najbliższymi podobnymi otworami wiertniczymi linie te (np. 1-3, 1-4, 1-6) dzieli się symetralnymi, które prze cinając się utworzą wielobok (pole zakreskowane) w ten sposób całe pole obliczeniowe rozpadnie się w granicach okonturowania złoża na kilka graniastosłupów (rys. 4.4b) o podstawie równej skonstruowanym wielobokom i wysokości równej grubości złoża w otworze wiertniczym, znajdującym się w środku otrzymanego wieloboku
– metoda trójkątów, przy której powierzchnię złoża dzieli się ha”’trójkąty- ó wierzchołkach w punktach poszukiwawczych.
Głębinowy wykres zasobów jest ważnym elementem dokumentacji geologicznej, określa stan zasobów na dowolnej głębokości i ilustruje ich zmiany zachodzące wraz z głębokością.
Zazwyczaj sporządza się liniowe wykresy, na których pionowa oś ilustruje głębokość (od powierzchni lub poziomu morza), a pozioma zasoby w min ton.
Jakościowe wykresy głębinowe uwzględniają zasoby w poszczególnych kategoriach.
Leave a reply