Na podstawie starych kronik można przypuszczać, że węgiel na terenach Polski był już znany w X w., lecz nie umiano z niego korzystać. _
Najstarsze wzmianki o górnictwie węglowym na Dolnym Śląsku spotyka się w 1336 r. za czasów Bolka II, księcia świdnickiego. Znacznie późniejsze wzmianki z 1659 r. mówią o występowaniu węgli kopalnych pod Tęczynem niedaleko Krakowa. Tam też, jak potwierdziły badania historyczne, powstała najdawniejsza kopalnia węgla kamiennego w Polsce. Węgiel jednak wtedy nie miał dużego znaczenia, gdyż pobliskie lasy dostarczały taniego i łatwo dostępnego materiału opalowego. Na skalę przemysłową rozpoczęto eksploatację węgla kamiennego dopiero w drugiej połowie XVIII w., a mianowicie na Dolnym Śląsku w 1743 r., na Górnym Śląsku w 1748 T., kiedy powstały pierwsze kopalnie- w okolicach Rudy i Murcek. Na ten sam okres przypada rozwój górnictwa węglowego w okręgu dąbrowskim i krakowskim (Będzin 1785 r., Jaworzno 1892 r.). Przemysł ten, dzięki ogromnemu bogactwu naszych pokładów węgla, rozwijał się nadzwyczaj szybko, zwłaszcza że wraz z nim rozwijało się hutnictwo i przemysł metalurgiczny.
W wieku XIX i z początkiem XX w. powstało na ziemiach polskich wiele kopalń. Równolegle z rozwojem przemysłu górniczego nastąpił rozwój kolejnictwa, hutnictwa oraz elektryfikacji przemysłu, miast i osiedli. Kopalnie ówczesne były w większości własnością kapitalistów zagranicznych, którzy prowadzili niewłaściwą gospodarkę, mając na uwadze osobiste maksymalne zyski, bez względu na racjonalną gospodarkę złożem. Stan techniczny kopalń stał na niskim poziomie, gdyż większe inwestycje były mniej opłacalne od istniejącej w nadmiarze w Polsce przedwojennej taniej siły roboczej.
Leave a reply