Polega ona na wtłaczaniu do szczelinowatego górotworu płynnych bituminów. Przenikając w szczeliny oraz stykając się z wodą i skałą, bituminy ochładzają się, twardną, zasklepiają szczeliny i uniemożliwiają przenikanie wody.
Oprócz gęstości roztworu, jego ilości i ciśnienia wtłaczania dochodzi przy bituminizacji jeszcze jeden czynnik, którego regulacja wpływa na uszczelnienie górotworu, a mianowicie temperatura bituminów.
Ważną własnością bituminów jest również szybkie krzepnięcie w szczelinach, przez co można ograniczyć ich zużycie. Jak stwierdzono, bituminy rozchodzą się na odległość do 7 m od miejsca tłoczenia, podczas gdy cement rozchodzi się często na setki metrów.
Wadą tej metody jest to, że pod wpływem ciśnienia skał lub wody bituminy mogą wypływać z powrotem ze szczelin. Wadę tę można zmniejszyć przez dodanie do bituminy dopełniaczy, np. azbestu, torfu, co jednak nie zabezpiecza całkowicie przed ich wypływaniem ze szczelin. Bituminizację można stosować przy uszczelnieniu:
– górotworu o dużych szczelinach,
– pustek w gruzowo-żwirowym górotworze,
– skał zawierających wody działające agresywnie na cement.
Bituminizację skał przeprowadza się podobnie jak cementację, z tą różnicą, że tłoczone bituminy podgrzewa się w otworach gołym przewodem elektrycznym. W Polsce nie stosowano dotąd tej metody.
Leave a reply