Przebijanie rozpoczyna się drążeniem po bokach projektowanego podszybia dwu wyrobisk chodnikowych o wymiarach 1,8 X X2 m obudowanych tymczasowo (faza I). W ślad za drążeniem wznosi się dolne części ścian oporowych podszybia (faza II).
Chodniki drąży się na długości 10 do 15 m. Następnie powiększa się chodniki do wysokości projektowanych murów oparowych (faza III). Z kolei wybiera się w całości lub z podziałem na części sklepienie podszybia (faza IV). Następnie omurowuje się sklepienie podszybia prowadzone w obudowie tymczasowej – (faza V). .
W końcu pozostaje do wybrania pozostawiony środkowy pas skały zwany jądrem, co jest już łatwe i bezpieczne (faza V7). W słabych skałach i przy mniejszych przekrojach podszybi stosuje sit również sposób (rys, 12.7) polegający na przebiciu chodnika, o wymiarach 1,8X2 m środkiem podszybia na odległość 10 do 15 m (faza /). Następnie chodnik ten poszerza się do szerokości podszybia (faza fi) prowadząc roboty w kierunku szybu.
Skałę urabia się w całości lub warstwami z dołu do góry. Urobek magazynuje się w wykonanej części podszybia. Podszybie można przebijać po zgłębieniu szybu do poziomu projektowanego podszybia lub leż po ukończeniu głębienia całego szybu aż do projektowanej głębokości.
W tym ostatnim przypadku na głębokości około 10 m poniżej poziomu podszybia, które ma się wykonywać, zabudowuje się silny pomost roboczy, a pod nim pomost bezpieczeństwa. Początkowo, dopóki przodek szybu jest na malej głębokości, urobek z podszybia rzuca się bezpośrednio do kubłów. W miarę posuwania się robót przebijania podszybia, buduje się tory i urobek odwozi się’wywrotkami, wysypując go do prowizorycznych wysypów przy szybie, skąd jest z kolei wysypywany do kubłów.'
Wprowadzenie obudowy kotwiowej do obudowy stropu i ociosu umożliwiło zastosowanie na szeroką skalę ładowarek zgarnia- kowych i podawania urobku do szybu, gdzie jest ładowany ładowarką chwytakową do kubłów. Umożliwiło to niemal pełną mechanizację prac ładowania urobku w podszybiach.
Leave a reply