W czopie wylotowym wykonane są otwory 13, którymi po zniszczeniu krążka wypływa gaz. Otwory usytuowane są tak, że siła reakcji wypływającego dwutlenku węgla skierowana jest w głąb otworu strzałowego, co zapobiega wyrzuceniu nabojnicy z otworu strzałowego.
Krążek ciśnieniowy 4 wykonany jest ze zwykłej miękkiej stali. Grubość krążka reguluje wysokość ciśnienia roboczego, pod jakim wypływa dwutlenek węgla z nabojnicy.
Podgrzewacz {rys. 10.41) składa się z główki drewnianej 1, zapalnika elektrycznego mostkowego 2 oraz tulejki tekturowej 4, wypełnionej masą palną 3 i zamkniętej krążkiem 5. Jeden z drutów 6 zapalnika przechodzi przez otwór główki drewnianej, drugi biegnie pod główką i wychodzi spod niej tworząc sprężynującą pętlę. Masa palna 2 podgrzewacza składa się z nadchloranu potasowego, grafitu i oleju. Zapalnik 2 składa się z elektrod, drucika żarowego 7 i masy zapalczej 8. Przygotowanie nabojnicy do strzelania polega na napełnieniu jej dwutlenkiem węgla, umieszczeniu w niej podgrzewacza i krążka ciśnieniowego czynności te odbywają się na powierzchni w specjalnym pomieszczeniu.
Przygotowaną do strzelania nabojnicę wkłada się do otworu strzałowego. Przed całkowitym jej ?osunięciem do dna otworu załącza się do otworu 11 i 12 w głowicy (rys. 9.52) wtyczki przewodów strzałowych. Przewody strzałowe łączy się z zapalarką i odpala z bezpiecznego miejsca. Sprężony gaz wpływa do otworu strzałowego, wciska się w szczeliny i spękania pokładu, wskutek czego calizna zostaje rozkruszona. Strzelanie metodą Cardox pozwala na uzyskanie grubych sortymentów węgla, gdyż węgiel urabia się w dużych kawałkach o nienaruszonej spoistości. –
W polskich kopalniach używano nabojnic o długości 1240 mm średnicy 50 mm i masie 7,7 kg, mogących pomieścić 1 kg dwutlenku węgla. Chociaż metoda Cardox w porównaniu z materiałami wybuchowymi ma zasadnicze zalety z punktu widzenia bezpieczeństwa, ma jednak wiele cech ujemnych, a mianowicie:
– nabojnice używane w dużej liczbie w kopalniach muszą być przygotowane w specjalnej ładowni na powierzchni i każdorazowo dostarczane do przodków,
– metoda ta jest dużo droższa od materiałów wybuchowych,
– urabianie skuteczne jest tylko przy stosowaniu wrębu.
Strzelanie bozogniowe metodą Armstrong
Metoda Armstrong jest podobna w działaniu do metody Car- dox, z tą różnicą że w metodzie Armstrong środkiem urabiającym jest nie dwutlenek węgla, lecz powietrze o ciśnieniu 80 MPa. Powietrze wypływa z nabojnicy do otworu strzałowego i po przerwaniu płytki ciśnieniowej lub sworznia urabia caliznę. Brak czynnika termicznego w nabojnicy Armstrong sprawia, że metoda ta jest bezpieczniejsza od metody Cardox. Metodę Armstrong można stosować w przodkach o zawartości metanu do 2%. Urządzenie Armstrong składa się z trzech zasadniczych elementów:
– sprężarki,
– sieci rurociągów,
– instalacji przodkowej.
Schemat urządzenia przedstawiono na rys. 10.42. Urządzenie zasila sprężarka w układzie poziomym wyposażona w chłodnice międzystopniowe. Sprężarka pracuje przy ciśnieniu maksymalnym 84 MPa.
Powietrze sprężone doprowadza się do rejonów eksploatacji rurociągiem, wykonanym ze stali chromowo-molibdenowej. Rurociągi wyposażone są w armaturę umożliwiającą zmianę kierunku prowadzenia rurociągu. instalacja przodkowa składa się z:
– zaworu końcowego zabudowanego w rurociągu stalowym,
– rur miedzianych o wytrzymałości na rozerwanie odpowiadającej co najmniej dwukrotnej wartości ciśnienia roboczego,
– zaworu strzałowego,
– węży gumowych z podwójnym oplotem z siatki stalowej,
– nabojnicy.
Zawór strzałowy może być uruchomiony tylko specjalnym kluczem, który ma górnik strzałowy. Umożliwia on napełnienie węży gumowych oraz nabojnicy powietrzem sprężonym dla oddania strzału. Zamknięcie zaworu po oddaniu strzału odcina dopływ powietrza sprężonego oraz łączy wąż i nabojnicę z atmosferą, powodując wypuszczenie pozostałego jeszcze w wężu i nabojnicy powietrza.
Leave a reply