Opisane w poprzednim rozdziale fizyczne i mechaniczne własności drewna decydują o tym, że obudowa drewniana stosowana jest najczęściej w drugorzędnych wyrobiskach przygotowawczych, których przewidywany czas istnienia nie jest długi. Obudowę drewnianą stosuje się przeważnie w postaci odrzwi.
Odrzwiami obudowy nazywa się pojedynczy zestaw obudowy wyrobisk korytarzowych (również wyrobisk wybierkowych), dwóch stojaków 2, wykładzin 3, oraz odrzwia zwykle zamknięte (rys. 8.2b), w których oprócz wymienionych części jest jeszcze próg 4 zwany spągnicą. Odrzwia zamknięte stosowane są w skałach plastycznych, np. iłach, w których ciśnienie występuje ze
Połączenie stropnicy ze stojakami uzyskuje się przez wykonanie 'wiązania. Stosowane są następujące rodzaje wiązań: polskie, niemieckie lub szwedzkie. W kopalniach polskich najczęściej stosuje się wiązanie polskie (rys. 8.3). Polega ono na tym, że w grubszym końcu stojaka wycina się półkoliste wyżłobienie zwane olunkiem, ściśle dopasowane do stropnicy. Czynność wykonywania wyżłobienia w stojaku nazywamy olowaniem. Stojaki oluje się maszynowo na powierzchni za pomocą piły cylindrycznej albo na dole w miejscu pracy za pomocą siekiery górniczej. Olunek musi być wykonany dokładnie, gdyż wtedy stropnica opiera się na nim równomiernie, w przeciwnym razie następuje rozłupywanie stojaków przez stropnice.
Zaletą wiązania polskiego jest jego prosty sposób wykonania, odrzwia wytrzymują dobrze ciśnienie pionowe stropu, stojaki można mocno podbić pod stropnicą. Wadą jest to, że odrzwia są mniej odporne na ciśnienie boczne i w takim przypadku należy je wzmocnić podporą 1 (rys. 8.4), podbitą między pochyło zabudowane stojaki 2.
Leave a reply