W polskich kopalniach pierwsze strzelanie długimi otworami przeprowadzono w 1960 r. w kopalni Sośnica przy wybieraniu stromego pokładu. Strzelanie długimi otworami stosowane jest obecnie w wielu kopalniach, znajduje ono przeważnie zastosowanie w przodkach ścianowych. Strzelanie długimi otworami polega na tym, że otwory strzałowe wierci się z jednego chodnika przyścianowego do drugiego poprzez całą długość ściany równolegle do frontu ściany {rys. 10.35). Przy tradycyjnym natomiast sposobie strzelania otwory strzałowe wierci się z czoła ściany o odpowiednim nachyleniu (zależnie czy stosuje się wrąb, czy nie).
Przy strzelaniu długimi otworami w ścianie, np. o długości 60 m i wysokości 3 m, wystarczy wywiercić tylko dwa otwory o długości 60 m każdy, podczas gdy przy tradycyjnym sposobie odpalania trzeba wiercić trzy rzędy otworów w liczbie 150 sztuk
– 0 sumarycznej długości 200 m. Przy stosowaniu tej metody możliwe jest wykonanie trzech cykli na dobę, podczas gdy w metodzie tradycyjnej wykonanie dwóch cykli jest rzeczą trudną
– 1 w praktyce nie stosowaną.
Przeprowadzone w kopalniach próby wykazały, iż przy metodzie strzelania długimi otworami wychód grubych sortymentów może wynosić 70%, co jest nieosiągalne przy innych metodach. Zależy to od rozmieszczenia otworów strzałowych. Wpływ rozmieszczenia otworów strzałowych w przodku ścianowym na wychód grubych sortymentów można przedstawić jako funkcję dwóch zmiennych, tj. nachyleniu otworów strzałowych do lup- ności głównej i skośności otworów, czyli kąta nachylenia otworu strzałowego do płaszczyzny czoła przodku. Stwierdzono, że największy procentowo wychód grubych sortymentów węgla otrzymano przy wywierceniu otworów równolegle do przodku i najmniejszym kącie nachylenia tych otworów do płaszczyzny łup- ności głównej. Najniższy wychód sortymentów grubych uzyskano, gdy otwory wywiercono prostopadle do czoła przodku. .
Leave a reply