Materiały wybuchowe skalne obejmują wszystkie trzy poprzednio omówione podgrupy, a więc proch czarny, MW nitro- glicerynowe oraz MW amonowo-saletrzane.
Proch czarny używany jest w postaci prochu górniczego skalnego. Mimo zalet (daje gruby urobek) ze względu na łatwość zapalania metanu i pyłu węglowego używany jest wyłącznie w kamieniołomach, gdy zależy nam na urabianiu dużych bloków skalnych. Produkowany jest w nabojach 2,5 kg.
Głównym przedstawicielem materiałów wybuchowych nitro- glicerynowych jest dynamit. Dynamity są to materiały wybuchowe, w których głównym składnikiem jest nitrogliceryna. Dynamit wynalazł szwedzki inżynier Alfred Nobel w 1863 r. dynamit ten składał się z 75% nitrogliceryny i 25% ziemi okrzemkowej.
Obecnie używane dynamity noszą nazwę dynamitów plastycznych i dzielą się na żelatyny wybuchowe i dynamity żelatynowane. Dynamity żelatynowane, zwane również dynamitami właściwymi, składają się z żelatyny i sproszkowanej mączki drzewnej. Do zalet dynamitu zalicza się poddawanie się ściskaniu, dzięki czemu dobrze wypełnia otwór strzałowy. Poza tym dynamit nie jest wrażliwy na działanie wody, wskutek czego może być używany w otworach strzałowych mokrych.
Do wad natomiast należy to, że dynamit wybucha pod wpływem uderzenia, tarcia i iskry oraz że ma wysoką temperaturę zamarzania ( + 4 do “12°C). Dynamity przechowywane przez czas dłuższy „starzeją się”, czyli ulegają rozkładowi. Oznakami psucia się dynamitów są: kwaśny zapach, wydzielanie brunatnych oparów oraz występowanie nitrogliceryny w postaci tłustych plam na opakowaniu. Zepsutych dynamitów nie wolno używać do robót strzelniczych.
Leave a reply