Materiałami wybuchowymi inicjującymi nazywamy takie MW, które mają bardzo wielką czułość na proste bodźce (np. płomień, uderzenia, tarcie, ukłucie), dzięki czemu mają wielką szybkość rozwoju reakcji wybuchowej, czyli detonują bardzo szybko: zdolne są więc wybuchem pobudzić i wywołać wybuch innych materiałów wybuchowych. MW inicjujące pierwotne wybuchają prawie natychmiast, są bardzo wrażliwe na bodźce. Aby zmniejszyć ich ilość (ze względu na bezpieczeństwo) w środkach inicjujących (spłonce), a jednocześnie zapewnić spłonce odpowiednią siłę działania, dodaje się do spłonki silne MW kruszące, detonujące, np. trotyl, zwane materiałami wybuchowymi inicjującymi wtórnymi. Między te dwie substancje umieszcza się tzw. podsypkę.
Do MW inicjujących pierwotnych lub właściwych należą: pio runian rtęci, azydek ołowiu i trójnitrorezorcynian ołowiu (teneres). Piorunian rtęci jest to biała substancja stała. Jest bardzo wrażliwy na bodźce mechaniczne. Wadą jego jest duża zdolność wchłaniania wilgoci, która silnie osłabia własności wybuchowe i wrażliwość na bodźce. Obecnie piorunian rtęci jest wypierany przez azydek ołowiu.
Azydek ołowiu Pb(N)2 ma postać białego krystalicznego proszku. Ma większą zdolność inicjowania MW niż piorunian rtęci, ale mniejszą wrażliwość na płomień. Jest odporny na działanie wilgoci, prawie nierozpuszczalny w wodzie. W obecności wilgoci i C02 działa na miedź, dlatego nie stosuje się do niego łusek miedzianych.
Trójnitrorezorcynian ołowiu otrzymuje się w postaci złocisto- żółtych kryształów ciemniejących na powietrzu, nierozpuszczalnych w wodzie. Jest on znacznie mniej wrażliwy na uderzenie niż azydek ołowiu, natomiast na płomień jest znacznie od niego wrażliwszy.
Leave a reply