Istota wiercenia udarowego polega na tym, że świder, zwany też dłutem, wykonując ruch pionowy do góry, a następnie spadając miażdży i kruszy skałę na dnie otworu. W celu otrzymania okrągłego otworu i równomiernego pokruszenia skały na całym przekroju, świder powinien być po każdym udarze (uderzeniu) obrócony o pewien kąt.
Wiercenia udarowe ręczne. Wiercenia udarowe ręczne stosuje się w skałach twardych i zwięzłych, np. łupkach, piaskowcach, wapieniach, których przewiercenie metodą obrotową byłoby trudne i długotrwałe, oraz wtedy, gdy głębokość otworu ma być niewielka. Do robót górniczych poszukiwawczych stosowane są rzadko, natomiast większe zastosowanie wiercenia te znajdują do rozpoznawania warstw skorupy ziemskiej, szczególnie dla potrzeb budownictwa i geologii inżynierskiej. .
Zasadniczą częścią roboczą przy wierceniach udarowych jest świder. Rodzaj świdra zależy od rodzaju skał i wielkości średnicy otworu. Do najczęściej stosowanych świdrów (rys. 3.15) należą: świdry płaskie – do skał miękkich (rys. 3.15a), szczękowe
Świdry składają się z trzech zasadniczych części (rys. 3.15a): z łopaty 1 zakończonej ostrzem 2, szyi 3 i wieńca 4 z nagwintowanym czopem 5. Kąty ostrzy wynoszą najczęściej od 70 do 120°. Kąt ostrzy świdra zależny jest od twardości (zwięzłości) przewiercanej skały im skała jest twardsza, tym kąt ostrza powinien być większy.
Szczególny rodzaj stanowi świder mimośrodowy (ekscentryczny) (rys. 3.15e) ma on łopatę 1 i ostrze 2 zbudowane niesymetrycznie względem osi szyi 3 i wieńca 4 a służy do wiercenia otworów o średnicy większej, niż wynosi długość jego ostrza. Świdry te stosowane są do wiercenia w skałach o średniej twardości.
Leave a reply