Uzbrojenia szybu można wykonywać w dwojaki sposób: równocześnie z głębieniem szybu lub dopiero po ukończeniu głębienia w całym szybie. Zakładanie zbrojenia i wyposażenia szybu równocześnie z głębieniem szybu stosuje się przy głębieniu szybu krótkimi odcinkami. Dźwigary szybowe zakłada się wtedy bądź w czasie wykonywania obudowy, bądź też prowadzi się zbrojenie w pewnym odstępie (15 do 30 m) od przodka szybowego. Ten ostatni sposób stosuje się przeważnie przy wykonywaniu obudowy z pomostu wiszącego. Po zgłębieniu i obudowaniu odcinka szybu długości 25 do 40 m zbroi się z pomostu wiszącego odcinek 12 do 30 m, pozostawiając pomost na bezpiecznej odległości od przodku 12 do 15 m.
Sposób ten ma te zalety, że nie musi się prowadzić prowizorycznego przedziału drabinowego, a równocześnie na ostatecznej konstrukcji zbrojenia można zabudować rurociągi i kable używane przy głębieniu szybu. Przy zakładaniu zbrojenia, równocześnie ze wznoszeniem obudowy odpada konieczność wykonywania gniazdek, dźwigary zaś szybowe służą jako podciągi dla pomostów roboczych i bezpieczeństwa.
Wadami tego sposobu jest przede wszystkim mała wydajność pracy, gdyż załoga musi się kolejno przestawiać z głębienia i obudowy na zbrojenie. Również prowadzenie zbrojenia zbyt blisko przodku powoduje niekiedy skrzywienia dźwigarów przez odłamki skał przy strzelaniu.
Zbrojenie całego szybu naraz przeprowadza się w tych przypadkach, gdy szyb był głębiony krótkimi odcinkami z tymczasowym przedziałem drabinowym bez zakładania zbrojenia lub gdy szyb był głębiony metodą równoległą i wszystkie urządzenia były podwieszane na linach, a rolę przedziału drabinowego spełniała drabina awaryjna.
Leave a reply