Uzyskanie dodatkowych płaszczyzn odsłonięcia podczas jednoczesnego odstrzału całego odwiertu przodku możliwe jest przez zastosowanie zapalników czasowych i milisekundowych. Przy stosowaniu zapalników momentalnych należy do uzyskania lepszych efektów odpalać1 seriami grupy ładunków, z których pierwsze utworzą włom a dalsze go rozszerzą.
Przy rozmieszczeniu otworów włomowych dąży się do wykorzystania warunków geologiczno-górniczych wyrobiska tj. wytrzymałości i struktury drążonych skał. Do najczęściej stosowanych włomów zalicza się:
– i ułom klinowy poziomy (środkowy) stosowany w skałach o poziomym uwarstwieniu względem czoła przodku (rys. 10.5a) tworzy się go przez poziome uszeregowanie otworów względem poziomej osi wyrobiska
– włom klinowy pionowy stosowany w skałach z pionowo usytuowanymi płaszczyznami podzielności (rys. 10.5b)
– włom klinowy górny stosowany w skałach uwarstwionych średniej zwięzłości przy wiszącym nachyleniu warstw lub szczelin (rys. 10.5c)
– włom klinowy dolny stosowany w warunkach, jak klinowy górny, ale przy leżącym nachyleniu warstw lub szczelin (rys. 10.5d)
– włom klinowy boczny stosowany w tych samych warunkach jak włom klinowy dolny, jednak w skałach o stromym nachyleniu warstw szczelin oraz ich rozciągłości równoległej do kierunku wyrobiska (rys. 10.5e)
– udom wachlarzowy stosowany, gdy w czole przodku znajduje się warstwa skały mniej zwięzłej od skał otaczających, w której zakłada się otwory włomowe (kolejność odpalania ładunków podano na rys. 10.5/)
Leave a reply