Górnośląskie Zagłębie Węglowe jest jednym z największych zagłębi węglowych w Europie. Powierzchnia jego wynosi 5400 km2. Z tego obszaru do Polski należy około 4450 km2, do Czechosłowacji natomiast 950 km2. Zagłębie Górnośląskie ma w przybliżeniu kształt trójkąta, którego naroża wyznaczają miasta: Tarnowskie Góry, Ostrawa, Skawina.
Pod względem stratygraficznym, to znaczy wieku geologicznego osadów węglonośnych i ich podziału według kolejności powstawania w czasie, osady węglonośne należą do okresu karboń- skiego, zwanego krótko karbonem. Utwory karbońskie są reprezentowane w Górnośląskim Zagłębiu Węglowym przez dwie formacje, zwane karbonem dolnym oraz karbonem górnym.
Karbon dolny nosi nazwę nieproduktywnego, ponieważ jest pozbawiony pokładów węgla o znaczeniu przemysłowym. Zalega on na starszych utworach zwanych dewonem. Karbon górny, zwany również produktywnym, a zalegający na karbonie dolnym, stanowi formację zawierającą liczne pokłady węgla, zalegające w skałach otaczających, na które składają się łupki i piaskowce.
Karbon produktywny ma olbrzymią miąższość osiągającą około 6000 m w zachodniej części Zagłębia, ale ścienią się w kierunku wschodnim do około 2400 m, a nawet więcej. Seria produktywna wychodzi miejscami na powierzchnię, ale na ogół jest przykryta nadkładem należącym do okresów permskiego, triasowego trzeciorzędu oraz czwartorzędu, którego miąższość wynosi kilkadziesiąt, przeważnie 100 do 150 m, a miejscami znacznie więcej. Na zał. 2 (umieszczonym na końcu książki w kieszonce) pokazano odkrytą mapę karbonu produktywnego Górnośląskiego Zagłębia Węglowego.
Leave a reply