Skalami płonnymi w warstwach wałbrzyskich są przeważnie piaskowce, zlepieńce i łupki. b Kulm – utwory karbonu dolnego – są to naprzemianległe piaskowce, mu łowcę, iłowce, łupki i zlepieńce.
Warstwy białokamieńskie zalegają niezgodnie nad warstwami wałbrzyskimi. Zbudowane są głównie ze zlepieńców i gruboziarnistych piaskowców. Zawierają one trzy cienkie pokłady węgla bez wartości przemysłowej.
Warsiioy żaclerskie stanowią stropową część karbonu produktywnego. Są one najbogatszą w węgiel serią Zagłębia Dolnośląskiego. Występują przede wszystkim w rejonie Nowej Rudy i Wałbrzycha.
Wychodnie ich okalają Zagłębie od strony zachodniej, północnej i wschodniej. Od strony zachodniej i północno-zachodniej występujące warstwy żaclerskie nie mają znaczenia przemysłowego, jedynie po stronie czechosłowackiej są silnie rozwinięte, bo zawierają aż 20 pokładów zdatnych do eksploatacji.
W rejonie Wałbrzycha warstwy żaclerskie dzieli się na dolne i górne. Dolne warstwy żaclerskie na zachód od Wałbrzycha mają miąższość 170 m i są bogate w pokłady oraz warstwy węgla. Koło Wałbrzycha miąższość tej serii wynosi około 100 m i zawiera kilka pokładów zdatnych do eksploatacji. Górne warstwy żaclerskie są znacznie uboższe w węgiel niż dolne i mają nierównomiernie rozmieszczone pokłady. Miąższość ich w rejonie Wałbrzycha wynosi około 600 m. W rejonie Nowej Rudy można je podzielić na trzy strefy. Największą miąższość równą 300 m osiągają tu warstwy strefy zwanej brzeżną. Najgrubsze pokłady węgla dochodzą do 3 m. W warstwach żaclerskich skałami płonnymi są głównie piaskowce, ale w rejonie Nowej Rudy występują też przewarstwienia łupków ogniotrwałych.
Leave a reply