Cementację wyprzedzającą można wykonać dwoma sposobami: przez otwory odwiercone wokół szybu z powierzchni ziemi (rys. 11.39) lub przez otwory wiercone z dna szybu (rys. 11.40),
Pierwszy sposób stosuje się przy zaleganiu skał o stosunkowo dużej grubości, które należy cementować niezbyt głęboko pod powierzchnią ziemi. Roboty związane z cementacją wyprzedzającą można podzielić na:
– prace badawcze inżynieryjno-geologiczne i hydrogeologiczne zmierzające do ustalenia najwłaściwszych warunków cementacji,
– sporządzenie projektu technicznego i wykonawczego prowadzenia cementacji,
– wykonanie korka cementacyjnego (przy cementacji z dna szybu),
– przygotowanie do wiercenia i wiercenie otworów cemen- tacyjnych,
– przygotowanie urządzeń do cementacji,
– przygotowanie roztworu cementowego,
– wtłaczanie roztworu cementowego w skałę,
– kontrolę przebiegu cementacji,
– głębienie szybu w zacementowanej skale i wykonywanie obudowy ostatecznej.
Zgłębianie szybu z wyprzedzającą cementacją kał daje pozytywne wyniki w żwirach oraz w warstwach zwięzłych lecz szczelinowatych (np. piaskowce, wapienie, dolomity), z dużym dopływem wody o znacznym ciśnieniu hydrostatycznym. Dla tych warunków metodę tę można stosować na każdej głębokości. Metody tej nie można stosować:
– do cementacji płynnych piasków, kurzawek i glin, bo wtłoczony roztwór przenika na małą odległość, cement zatrzymuje się, utrudniając przenikanie dalszych cząsteczek,
– przy dużej agresywności wód, które mogą utrudnić, a nawet uniemożliwić wiązanie cementu,
– przy przepływie podziemnych wód z prędkością większą od 80 m na dobę,
– przy uszczelnianiu skal z pustkami dużej objętości.
Rozłożenie i wiercenie otworów eementacyjmjch
Rozłożenie i wiercenie otworów eementacyjmjch. Przy cementacji wyprzedzającej z powierzchni ziemi (patrz rys. 11.39) otwory cementacyjne 1 rozkłada się na okręgu wokół szybu. Średnica okręgu jest 3 do 4 m większa od średnicy szybu w wyłomie. Odstęp między otworami wynosi 2 do 3 m. W skalach piaszczystych osypujących się otwory się ruruje. W strefie podlegającej cementacji otworów się nie ruruje. W przypadku zaciskania otworu należy go zarurować, a po opuszczeniu do otworu perforowanej rury cementacyjnej usunąć rury okładzinowe.
Otwory cementacyjne wierci się i cementuje na pewną głębokość strefami. Długość strefy zależy od charakteru skał i wynosi od 10 do 25 m. Po zacementowaniu otworu pozostawia się go w spokoju przez 2 do 12 h dla związania cementu, a następnie zwierca się korek w otworze i wierci się otwór dalej. Do przeprowadzenia cementacji wystarcza średnica otworu 75 do 100 mm. Dla ułatwienia wierceń do większej głębokości wierci się otwory o większej średnicy 100 do 200 mm. '
Otwory wierci się sposobem udarowym lub obrotowym. Po ukończeniu wiercenia otwór przepłukuje się czystą wodą, stosu- jąc stopniowo takie same ciśnienie, jak i przy cementacji. Wykonane przepłukiwanie otworu wodą i próbne pompowanie zezwala na ustalenie wodochłonności górotworu, a tym samym na określenie sposobu cementacji.
Przy cementacji skał z dna szybu (patrz rys. 11.40) liczba odwierconych otworów zależy, podobnie jak poprzednio, od średnicy, szybu i od charakteru skal. Kąt odchylenia otworów od pio-
Odległość między otworami u góry wynosi 0,8 do 1,5 m, średnica otworów 30 do 50 mm, a długość odcinka 10 do 25 m. Otwory wierci się najczęściej naprzeciwległe ciężkimi wiertarkami udarowymi, cementuje się również naprzeciwległe otwory.
Leave a reply