Na podstawie otrzymanych przekrojów geologicznych złoża sporządza się mapy pokładowe oddzielnie dla poszczególnych pokładów złoża pokładowego, np. węgla lub innej kopaliny użytecznej. Sporządza się je jako mapy warstwicowe h Mapy warstwi- cowe pokładów węgla charakteryzują ukształtowanie powierzchni pokładów pod ziemią. Obrazują one sposób zalegania oraz wszelkie sfałdowania i zaburzenia w zaleganiu pokładów.
Warstwice pokładu podają częściej położenie spągu pokładu, rzadziej stropu w stosunku do poziomu odniesienia. Z układu otrzymanych warstwie można zorientować się co do kierunku rozciągłości, nachylenia i grubości pokładu oraz jego zmienności na całej powierzchni rzutu poziomego pokładu.
Mapy warstwicowe pokładów węgla umożliwiają obliczenie ich powierzchni potrzebnej do obliczenia zasobów węgla w poszczególnych pokładach. Służą one jednocześnie do odpowiedniego usytuowania w pokładzie wyrobisk górniczych przy projektowaniu eksploatacji. Mapę warstwicową przedstawiono na rys. 3.45.
Określenie rozciągłości i nachylenia pokładu za pomocą trzech otworów wiertniczych
W przypadku wykonywania poszukiwań górniczych za pomocą otworów wiertniczych, określa się rozciągłość, linię nachylenia oraz kąt nachylenia pokładu w sposób wykreślny, na podstawie danych uzyskanych z trzech otworów wiertniczych — nie leżących na jednej prostej, czyli rozmieszczonych w wierzchołkach trójkąta.
Najbardziej rozpowszechniona jest tu metoda opracowana przez radzieckiego profesora W. I. Baumana, zwana potocznie konstrukcją Baumana. W celu określenia rozciągłości pokładu odmierza się prostopadle do bolću łączącego najpłytszy i najgłębszy otwór, czyli do boku AC, głębokość ha z punktu A oraz hc z punktu C. Końce tych głębokości łączy się, otrzymując linię Następnie w od ległości hb przeprowadza się linię bb równoległą do boku AC, która przetnie linię A1C1 w punkcie Dt. Z punktu Di prowadzi się linię prostopadłą do linii bb aż do przecięcia się jej z bokiem AC w punkcie D. Po połączeniu punktu B z punktem D otrzymuje się linię BD będącą linią rozciągłości pokładu.
Linia nachylenia pokładu leży w płaszczyźnie pionowej prostopadłej do linii BD, a przeprowadzonej z punktu A lub C. W przykładzie pokazanym na rys. 3.46 płaszczyznę tę przeprowadzono w punkcie C, otrzymując linię nachylenia pokładu EC prostopadłą do linii BD.
W celu określenia kąta nachylenia pokładu, tj. kąta zawartego pomiędzy linią nachylenia a płaszczyzną poziomą, prowadzi się z punktu C linię prostopadłą do linii EC, na której odmierza się różnicę głębokości otworów C i B [czyli wartość hc – hb), otrzymując punkt F. Po połączeniu linią prostą punktu F z punktem E otrzymuje się kąt FEC (a) równy kątowi nachylenia pokładu.
Leave a reply